باز بی قرارم...

بین اینهمه کاغذ دارم میگردم بلکه نوشته ای مثل یه نسخه جادو آرومم کنه
پس کجاس...
خسته میشم و چراغ رو خاموش می کنم
یه  پک عمیق به سیگارم می زنم و آرزو میکنم کاش هیچ وقت اولین سیگار رو نمی کشیدم
مثل سیبی که آدم چید و کاش نچیده بود
دوست دارم با فریاد از پدرم بپرسم چرا با مادرم ازدواج کرد
اصلا همش تقصیر ...
نه ، همش تقصیر خودمه

برای او که می شناستم...

دوستت دارم و تو این را بهتر از هر کسی میدانی
دوستت دارم و میدانی که رها کردن مثل آب شدن یک گلوله برف است
دوستت دارم و این را به هزار زبان ، که ممکن ، گفتم
پس نخواه ، که در این همهمه باز بگویم...
بگذار وقتی واژه از صورتم می چکد ، تو بشنوی که...دوستت دارم...

                                                                                     میشناسیم
                                                                                          ف.ف