برای رسیدن به رو یا گو یی هیچ جاده ای نیست
تنها همین ستاره کم سوی دور و بوی دریاست که نشانه راه
حالا بی اعتماد به دریا و بی امید به این کورسوی  ستاره
به جهتی میروم که گمانم رویا...
نه دیگر کفش و عصای آهنینی و نه توشه ای و نه حتی...
                                                            دعای خیری
فرسنگها از کاسه آبی که ریخته شد دورم و هنوز راه نا تمام
به گمانم حتی تو هم مرا فراموش کرده ای

باز دل تنگم
جای گله نیست
گویی همین دو سه روز پیش  بود که گفتم  
                                   وعده انار و بابونه به طلوع مغربی افتاد
قهوه هوس کردم
ذهنم آشفته ی تو و هزار چرا و آیای بی جواب است
دستهایت را باز کن
بگذار کودکانه در آغوش تو برویم
هی...
         بوته بابونه ام
این خزان،مرده باغ پیر، هیچ درخت اناری را سایه سار بابونه ها نمیکند
سالهاست که این را میدانم

وقتی نمیتونی ارزشها رو رعایت کنی ، با تمام منطق و دلیلی که تا حالا آموختی سعی در اثبات پوچیش میکنی یا دست کم توجیه خودت
به هر کسی بتونی دروغ بگی به خودت نمیتونی
قیافت تغییر میکنه ، زشت میشی ، آسیب میبینی ، خراب میشی
آخرش به بنبست می رسی
ته این بنبست یه پرتگاهه ، هوس میکنی بپری
آره...
آخرش همینه
سقوط