خسته ام
تمام سگکهای کوله پشتیم را قبل از جان گرفتن اولین نم نم باران بستم
که شاید هنگام رگبار از فتح قله باز آیم
کوله پشتیم سنگین نبود اما
من فریب رحم اولین درخت و گرمی پناهگاه را خوردم
کسی نگفت که رحم هر درخت تا پایان بهار است و بس
کسی به یادم نیاورد که هر نم نم باران وعده ای با رگبار و تگرگ دارد
حالا خیس از این رگبارو گیج از اینهمه ضربه های تگرگ
کوله ام به دوش و تمام راه روبرو نرفته مانده است
خیالم رفتن است و گمانم قله
من همه پای رفتنم
میایی هم سفرم شوی؟
من از ماندن خسته ام اما٬ در رفتن٬ حرکتی نمی بینم.
عمو میدونی رفتن من خود رفتنه
میایی هم سفرم شوی؟
نگاهت به قله باشه.رگبار و تگرگ نمی تونه تو رو از اهدافت دور کنه.مطمئنم موفق میشی.
شنیدم سفری